Ruggelings met de schok

zet de metro

de oude man voor haar neer.

Wat is oud worden toch wankel!

Het anticiperende lijk

hoekt in schokken.

Doet verstijfd verschrikken

de lenige fantasie.

Zou onder dat gelooide

voldoening bestaan?

En lust? En geilheid soms.....

om haar misschien?

De vermeende ogen van de oude man

zetten mijn verbeelding

ruggelings in een hoek.

Hoe was het leven van deze man?

Was hij teder;

en bemind?

Heeft hij leren lieven op zijn tijd?

Of.....

Hun ogen hebben elkaar getrouwd

in de metro, in wederspel,

zij vol lust

hij jong belegen.

Het regende bloed.
De Hoer beviel.
De kreun van de klant
kreeg geen naam.

Het regende kleuren.
Het jongetje groeide.
Aan vader leed hij niet;
zijn moeder zag hij nooit.

Het regende absurd.
Weer in bevalling
stierf de moeder
aan zijn dode broertje.

Het regende stilte.
De regen begroef zich zelf
en het jongetje
dat in hem verdronk.

1.

Ik herinner me het boek

dat geen letters had.

Het had alleen een kaft,

aan één kant,

aan de buitenkant.

Binnenin had het geen kaft,

ook geen bladen.

Daar was niets.

Boven de unilaterale kaft

was de stem van Juffrouw Dora.

Ik was zes jaar

en had een gebroken arm,

unilateraal.

2

Gelukkig voor mij

dat jij me nog niet hebt gelezen.

Hoe zou ik, alleen, kunnen weten

van jouw honger mij te zien?

Jij verwarmt mijn lijf.

Ik knuffel deze seconden.

Ik punt mijn vinger

en schrijf deze verzen.

Ik zie jou mij lezen.

Tevreden door deze geste

besluit ik me ontkleden

van dit liefdevolle moment.