Misschien is het de slaag

die ik nooit kreeg

of die luisterende oren

en aanhoudende stiltes

na stormen die niet woedden.  

Mijn ouders deden hun best

dus tot zover de roman.

Er komen verzen van

die ik niet kan plaatsen,

plaatsen die me niet passen.  

Misschien is het de lucht,

rennen om het rennen

en buiten adem raken

omdat er iets was

om nooit voor te vluchten.

Mijn pyjama kan eindelijk uit

en ramen vaker open

al moet de hor dan dicht.

De hele wereld is weer geil

of op zoek naar bloed

en ik ben zo ontzettend moe.  

Ik sluit mijn beide ogen toe.

Het is blauw en uit de fles,

bitch met een grote K.,

geloven zonder veel vouwen.

Wat u verder ook steelt,

Heere, houdt ook deze nacht?  

Ik wacht bij hoge hekken

en graas wat damwanden af

voor om het even welke

andere kleptomane Herder

in ons platte, vlakste land

van een ondergaande zon.    

Het is niet wat ik verzwijg.

De zakken ribbelchips,

gewiste browsergeschiedenissen,

dit vers en anderen

die haar te dichtbij komen

is poëzie zonder kloten.  

Het is waar ik aan voorbij wil:

hier, nu, mijn luide lijf

dat niet ophoudt met zeuren.

Ik wil kleuren en stilte

die na excess voor even

me een wereld teruggeven.  

Het is zo nooit voldoende

want scheuren zijn fel

en fluisteren hel verlicht.

Uit het zicht misstaat niets

en ik praat wat graag

over salades en hardlopen.