Een man ziet een stad

die in puin ligt

en richt zich weer op.

Hij kiest het metaal

dat de spierspanning

goed zal verraden,

vormt zich een lichaam.

Verwrongen - zoals een

straatvechter het achterlaat.

Maar het staat op een sokkel

in het hart van een stad,

niet meer  in puin.

Een stad ziet een man

de handen ten hemel

en richt zich weer op.

(Uit: Vijftig, Uitgeverij Bzzztôh, 's-Gravenhage, 1996)

Wanneer ik later aan je denken moet

zoals je in de jaren samen bent geweest,

een warme zee of wiekslag, soms een feest,

lijkt alle pijn die wij ooit leden goed.

Het verleden wordt toch altijd zoet

– ik heb het telkens weer gevreesd –

wanneer ik later aan je denken moet

zoals je in de jaren samen bent geweest.

Wie zich herinnert, weet dat hij voorgoed

verdwaald raakt in de doolhof van zijn geest,

dat het vergeten toesloeg als een beest.

Ik weet waarvan mijn leven afstand doet

wanneer ik later aan je denken moet.

(Uit: Verzamelde liefdesgedichten - het is nooit volmaakt, Uitgeverij Liverse, Dordrecht, 2015)

Een leven lang wees je erop

dat een mens zijn sterfelijkheid

onbevreesd moest onderkennen.

Nu je er elk uur van de dag

lijfelijk aan wordt herinnerd,

hoor ik je niet meer.

(Uit: Sterveling, de gedichten van een babyboomer, Uitgeverij Liverse, Dordrecht, 2016)