Bij stijgend water tot de lippen
helpen geen zoden aan de dijk.

Het noodlot spoelt in handbereik

over zandgrond, duin en klippen.

Onder de spiegel van het water

loopt het leven in een hinderlaag.

Het tij te keren is de vraag,

om nu, maar ook om later.

Elk samenzijn verstoord,

de radar zendt berichten,

een wanhoopskreet gehoord.

Vuurtoren zwaait haar lichten,

een vrouw raakt buiten boord,

de leegte is nooit meer te dichten.

Uit: Onder de zeespiegel (2018)

Ik gruw van

mannen in vakantiekleren

moderne lampen met fel licht

singer-songwriters die niet

van ophouden

weten

maar jij, jij

mag in een rood geruite kiel

in het volle maanlicht

zingen tot ver over de bergen

jij.

De wankele man ziet om 

een jonge blonde god

timmert zich een paradijs

bij nacht en ontij

alom gezien

wiskunde dringt zich

in het hout

vijfhoekige vormen

het timmermansoog voorbij.

Tij gekeerd

het houtwerk te gelde

vrienden gekust

leeg atelier

naast zijn bed

de kofferkist klaar

hij glimlacht:

straks vaar ik uit

in een witte limousine.