Vervloekt deze hersengespierde wereld

in gordijnvuur van fallus en ego

waar geiten van bokken worden

gescheiden, kalveren verkwanseld

en de herinnering aan weelde

van wildheid verschraalt.

Geperst in een gehalveerd

bestaan vol oprukkend zand dat

zeeën doet krimpen, bomen om-schuurt

tot smekende armen, waar longen

verslibben en lemen lippen

droogte stamelen

tot ook het spuug verdampt

waar Sirocco heerst die

hoofden tot stompen knarst

zand perst

door ramen, rotsen verpulvert

waar geen klipzwaluw jongt.

De tijd is rijp terug te keren

naar mijn vloeiende borsten

waar voedselrijk vocht welt

over dit vruchtige bekken

stroomt langs de

zwellende vulva, zich

verspreidt over vlezige dijen

en beken vol honingmelk

het zand onder mijn

voeten drenkt tot vochtige

beddingen, waar

papavers pionieren

struiken gaan bessen

grassen en granen de

woestijnen vergroenen

en kliffen de klipzwaluw

verleiden tot nestelen.

Hij stapt uit lijn zeven, draait het pad in langs

schuren en schuttingen, de kortste weg.

Vóór hangen lamellen, geen gordijnen, de planten weggehaald

de kaart in de vensterbank, klaar voor de post, verdwenen.

Hij wrikt de sleutel in het slot. Iemand tikt op het raam

wuift hem weg als was hij een mug.

Terug in het bushokje, handen om het hoofd

wacht hij tot rijtjeshuizen veranderen

in peppels en rietkragen, tot de eenden

op het water weer Gronings praten.

Het huis op de berg heeft een gat in de vloer

we buigen over de rand.

In het fletse licht van de zaklamp

glimt water op donkere rots

het druipt en sijpelt in diepe spleten

slurpt zout uit gesteente, schuurt mee

naar de oerzee die zich onder ons uitstrekt.

De plons van een pad herinnert aan

de vis die aan wal kroop, longen kreeg,

wij die boven dit alles gebukt staan,

de pad tussen jou, mij en

verborgen stromen.

Maar 's nachts, met je oor op het kussen

zucht je: Er kruipt iets naar binnen.

lk sus: Onder ons zal altijd golfslag zijn

torren en mieren verloren

ook kieuwen.