toen wij de enigen waren die op de fiets diagonaal over het plein sjeesden
zat jij achterop bij mij. Je deed je armen wijd, je was een vliegtuig
en we scheerden rakelings langs fluisterzachte vuilniswagens.

Toen wij die ochtend aan de overkant van het plein kwamen, zagen we
dat er zakken vol blauw aan de straat stonden. Daarin de restjes dag
die van de ramen gelekt waren. Geen enkel etmaal past precies.

We wisten natuurlijk dat het niet voor ons bestemd kon zijn maar jij
wilde zo graag even stoppen. ‘Toe nou mama,’ zei je,
en ik deed het en niemand keek en het stond daar maar te staan

in zakken, blauw aan de rand van het plein, al die snippers dag.
Dit is de stad, de slapende stad, de gapende stad, de ontwakende stad.
Mag je meenemen wat niet van jou is? Ik vulde mijn fietstassen

omdat ik je moeder ben. Die flarden komen nog goed van pas als je
vleugels laat groeien en je ergens in zal storten. Wees er zuinig op.
We hebben nu tijd genoeg om van elkaar te houden.

Wij zijn niet meer alleen op het plein als de zon opkomt en alles verbleekt.
Daar zijn ook de vuilnismannen, op hun hielen gezeten door de wagen
waarin, ‘zie je dat mama?’, een voor een de zakken verdwijnen.

toen ik mijn gordijn openschoof stond er een treintje

op het nooit gebruikte spoor voor mijn huis

die dag liepen in de straat alleen mensen die een zwarte jas droegen 

er was een hek waarlangs postbodes in- en uitzwermden 

auto's waren antracietkleurig en alle huizen te koop 

die dag lukte het weer niet om met verkleinwoorden de wereld te dwingen 

ook al stond voor mijn raam het treintje met de ronde koplampjes 

en had iemand de hele winter in vierentwintig uur gestopt 

dat is de man die zichzelf speelt conducteur en machinist is

door een koud fluitje gilt met een spiegelei zwaait de deuren sluit

kaarten met gezichten sturen ze

uitsnedes zonder benen of letters

langs een onderbroken lijn met een schaar

de eeuwigheid begint bij het pijltje

van sommigen ken ik het handschrift niet

ik krijg tekeningen met rode strepen waar het alfabet zich in verstopt

ik krijg een vrouw in een open raam en een paard

aan een vreemd strand  een kind dat ik me herinner

ze sturen talloze lege vellen zonder afzender

een postelastiek om mijn hoofd

en het gebod om te schrijven

ik krijg de heilige Rita voor onmogelijke zaken