Hij baarde een vis op een sloep

en werd verhangen aan de mast.

Het moederschip huilde 

liep over van warm water

waarin witte vlokken dreven.

Het zonk.

Het vaderschip voer verder over

de wereldzeeën, ving de vissen

de scholen vissen

en bracht ze aan land.

_

Talloze getijden later werd de code

van de zalm gekraakt

op het stenen aanrecht

achter het keukenraam

van het hotel.

_

Wij waren nog jong toen Hij wakker werd.

In de zomer ramden we onze gitaren

en zongen gospels op de Lijnbaan bij de Hema.

In de winter vlogen we naar Bonaire om

parels te zoeken op de bodem van de zee.

Wij waren nog jong toen Hij wakker werd.

Hij greep zijn beenderen bijeen

en zwom aan land.

Hij liep naar de balie van het hotel

en vroeg om de sleutel

van de keukendeur.

In de bloedrode nacht liep 

de verteller hij maakte grote gebaren

en alles was grijs dacht ik overdag

was alles grijs geweest

met een vleugje lichtgeel

op de zomen van de avond.

Met grote gebaren veegde hij

de hemel rood en oude vrouwen

met handtassen keken sprakeloos toe

en hun geruite rokken woeien op

hun knieën kwamen bloot

en ze maakten een pasje

een huppelpasje, hun territorium

van wandelpassen, over een rechte lijn

van hier naar daar en terug,

ver voorbij gedanst.

Rood, maar ook pruisisch blauw

zag ik in de lucht, dat van de 

nachten van van Gogh, dieper is

die kleur dan zwart, weidser is de nacht,

vreemde vogels slapen daar in de bomen

die wakker worden als je roept en die

landen op je schouder en hoofd.

Groen was er ook, in de vele 

tinten donker, maar het groen was

verborgen, ik wist dat het 

verslonden was, tijdelijk

door de nacht.

Ik keek door het donker heen

En zag het groen slapen

Net als de vogels.

Ik hield me al maanden op 

aan de rand van het schoolplein

peinzend over de grote daden van 

later. Ik hield me koest, probeerde

weg te vallen tegen de kleuren van de dag.

Mijn schutkleuren zouden vanzelf verdwijnen

als ik groot was en sterk en

mondig, dacht ik.

Maar ik hield het niet vol

om plein te zijn

om stoel te zijn

om bord te zijn

kaantjes te eten

grote zus te zijn.

En ik waagde de sprong 

van het schoolhek

dat al maanden lonkte:

"Spring dan, ik maak je zichtbaar!"

Ik waagde de sprong in de struiken na schooltijd

toen het plein was leeggestroomd

toen het stil was, niemand te zien,

en dat gaf niet want mijn daad

zou worden bijgeschreven

in het grote boek.

Het hoofd der school met sleutelbos

zag mij, de dokter even later

haalde een takje uit mijn kuit.