Ik hoef niet in die snelle auto’s. Niet op en neer in zo’n

eng glimmend ding, op een knalroze paard of

een bank die draait en draait…

Daar hoef ik ook niet in.

Ik hoef niet te schieten, ik ben allergisch voor beren

en die machines om geld mee te winnen,

die spelen vals. Ga ik mooi niet proberen.

Op de hele kermis telt maar één ding: die kraam,

die grote roze daar, die naar de hemel ruikt

en waar steeds zoveel mensen staan.

Ik wil niet achter in de rij en wachten tussen alle billen

die mij steeds naar achter dwingen, maar:

lekker in mijn eentje, alle ruimte, heel dichtbij.

Dan vraag ik om een suikerspin. Een reuzespin. Een gigaspin.

Die vrouw van de kraam zal me eerst niet goed snappen.

Ik wil dus niet zo’n kleintje die je op hebt

in twee happen maar echt een joekel

van een ding, begrepen?

Hij kan door een vrachtwagen worden thuisgebracht.

Twee kerels moeten hem naar boven slepen,

de trap op en mijn kamer in.

En niet van snoepen onderweg!

Vannacht slaap ik

op suikerspin.

Wat ze ook willen, die dolle honden in mijn kop hebben altijd honger, 

altijd dorst. Niet over praten. Het daglicht weet ze te verjagen,

voor even – maar zodra ik ga liggen begint het gedonder,

ze krabben me steeds uit mijn slaap, piepend om teven

of vlees, willen naar buiten gelaten.

Hoe noemt u dat? Bestaat er een woord voor de man die ik word

als ik me, buiten bereik, aan een straatkat vergrijp, kunt u

dat vatten met gekte of moord, lijnt mij dat aan? Ze luisteren niet.

Ze draaien, ze dreigen – ik ken ze bij naam, hun vlekken

en happende kaken – maar hier wil ik niet over praten, niet nu

het licht is. Niet bang zijn. Hier voel ik me veilig. Weet u

dat er een boek bestaat met dezelfde naam?

Voorop staat een man en zijn mond, zijn bek – je ziet

dat hij gromt, zijn tanden ontbloot en achter hem

de volle maan, precies zo schijnheilig.

Zoals hij, behaard als een hond – zo zou ik het doen als ik kon.

Op hem zou ik lijken. Dit dolle dat mij drijft dan

buitenkant, dit hongerige aan te wijzen.

Hier kun je best zijn zonder dat te weten (een heel

ontspannen leegte ter hoogte van je hoofd)

al raak je straks weer vastgekleefd aan uitgedachte lijnen

richting huis en haard, aan welk perron, waarom

die stad, hoe laat de nachtbus gaat

en ik wil niets beweren, vooral geen richting wijzen,

geen humeurigheid of haast afleren, maar

ik maak graag van verwarring gebruik

om dit moment in gedachten te houden:

kijk eens rond. Weet u waar u bent?

Tussen zoveel mensen die zoveel dingen

maken, willen, hopen, moeten?

Ik geloof dat we langer kunnen duren.

Ik geloof dat we vaker

met een glimlach

zullen groeten.