AAN DEN HEERE
DAVID VAN HOOGSTRATEN
DER MEDICYNEN DOCTOR,
OP ZYN HUWELIJK
MET JUFFROUWE
MARIA VAN NISPEN,
VOLTROKKEN TE DORDRECHT
DEN XXVIII VAN LENTEMAAND
MDCLXXXV.

Ouk odynên, ouk álgos echei Gámos, allà choréiên.
THEOCRIT. Idyll. XXVII. vs. 25.

Ga, volg dan ook de minnegangen,
   Terwijl uw hartaêr is geraakt
   Door ’t vier, dat alle schepsels blaakt,
En zweeten doet met ziels verlangen
   Naar zulk een’ wellust zonder end,
   Die niemand, dan door proeven, kent.
Uw jeugdig bloed moest meê aan ’t zieden,
   HOOGSTRATEN! ’t kon niet anders zijn.
   De liefde is dwang, en zachte pijn;
Wie kan de kracht der Min ontvlieden?

   De Min, die aarde en zee braveert,
   En over alles triomfeert.
Uw geest, voorheen gewoon te baden
   In eene zee van dichterstof,
   Tot Hymens eeuwige eer en lof,
Kon nu zich zelven niet verzaden
   Met die bespiegeling van ’t zoet
   Des Echtverbonds, dat minnaars voedt.
Wat baat u, vrolijk uit te weiden?
   Wat baat u, ’t dichtperk in te slaan?
   De Min wil andre wegen gaan.
Zy tracht u voor haar heen te leiden
   In zegepraal: en zie, gij zijt
   Verwonnen in dien zoeten strijd.
Geen nood; dat zelf is enkel winnen.
   Zy die uw ziel vernederd zag,
   Zet weêr uw glorie in den dag,
En schenkt u, voor ’t stantvastig minnen,
   Haar eigen ziel en lijf ten loon:
   ô Wenschelijke zegekroon!
MARIA, menigmaal bewogen
   Door uwe geleerd en wijs verstand,
   En hoogverheven’ dichterstrant,
Wil U voor haren Arts gedogen.
   Zy heeft uw trouwheid doorgezien,
   En komt u wederminne biên.
Haar schoonheid, lieffelijk aan ’t bloeijen,
   Verzelt met vonken van verstand,
   Strekt u als goud en diamant,
Wiens stralen op elkander gloeijen;
   En schoon ze U scheen zoo hard als staal,
   Zy buigt voor uw geleerde taal.
Gelijk Pygmalion zijn liefde
   Betoonde aan ’t kunstbeeld van yvoor,
   Dat hem verrukte, en door en door
Met scherpe minneprikkels griefde.
   En echter, hoe hy ’t vleide of niet,
   Onbuigsaam bleef tot zijn verdriet;
Doch door ’t anhoudend kunstig smeeken,
   Door zijn aantrekkelijk gequeel
   Van Minnezangen, door ’t gestreel,
Dat vier en vonk, en vlam kan queeken,
   Door onvermoeide zucht en vlijt,
   Allenxkens, en van tijd tot tijd,
Beproevend’ dat de schoone leden

   Van zijn beminde yvoren beeld,
   Zoo lang gevleid, zoo lang gestreeld,
Met duizende van tederheden,
   Zacht wierden, heeft hy ’t zelfde in ’t end,
   Vol vreugde, voor zijn Bruid erkent.
Zoo voelde uw kuissche ook de reden
   Kracht grijpen in haar koel gemoed,
   Dat nu, door zachter drift gevoed,
Zich wil aan U alleen besteden.
   Zy buigt all’ haar genegentheên,
   En houdt zich met dat lot te vreên.
Is ’t wonder? daar ze, meê gedreven
   Door ’t heilig vier der Poëzy,
   Uw brein kan schatten naar waardy,
En acht u waardig, om te leven
   Met haar in eenen huwlijksband,
   Dien zy bezegelt met haar hand.
Het word dan tijd na zoo veel dralen,
   De vruchten van uw zuivre min,
   Weerzijds geprent in hart en zin,
Met rente en hoofdsom in te halen:
   ’t Word tijd, HOOGSTRATEN, toe te treên,
   En smelten ziel en ziel in een;
MARIA zal u onderhouden
   In liefde en verschen minnelust,
   Die door geen hartzeer word geblust
ô Zaligh lot der nieuwgetrouwden!
   Treê toe, treê toe, het daglicht daalt;
   Een ander licht heeft u bestraalt.
MARIA zal uw’ geest vermaken,
   Als gy in boeklust afgeslooft,
   Weêr door haar vonken word gestooft.
De Hemel schikke alle uwe zaken!
   HOOGSTRATEN en VAN NISPENS naam
   Zy duurzaam door den Tijd en Faam.