Wat rode klonteren besmeuren deze gronden?

Wordt gij van zonde en wet, van dood en heel omringd?
Zeg, heeft de liefde uw hart in hare gloed verslonden, 
Uw hart, dat smeltende door huid en kleed’ren dringt?

Heeft u Gods toorn een pijl in ’t ingewand gezonden,
Die uw beangst gemoed zo vinnig praamt en dwingt,
Dat zijne wonde, o mij! bloedt uit ontelbre wonden,
Dat uit elk zweetgat, ach! een purperen ader springt?

Maar hebt gij eertijds, Heer, uit teder mededogen
Twee waterstromen uit twee zielbeminnende ogen,
Om een Jerusalem, die gruwelstad, verspreid,

Is ‘t wonder dat gij dan, in onze schuld getreden
Om zoveel gruwelen van zoveel duizend steden, 
Nu duizend stromen bloeds uit duizend ogen schreit?

Hij die door stoffig zand, terwijl hij heeft geleefd,

‘t Verloop van ieder uur in 't glas gewezen heeft, 
Wijst in zijn eigen stof, aan d'ogen daar toe open, 
Nu 't aller uren uur, dat niemand kan ontlopen

Dullaerts Gedichten (1719)

Men ziet, daar 't daglicht, hoog gerezen in zijn vlucht,

De kringen brandt en blaakt, neervallen uit de lucht
Oprechte vissen, die, de gulzigheid ontvlogen
Van roofziek zeegedrocht, en, zwakjes van vermogen
Hun blode wieken, als een toevlucht in de nood
Die hun aan 't leven dreigt, gebruikende, in de schoot
Van 't pijnhout vlug ter zeil van alle kanten regenen,
En met hun zilvren glans de zwarte dennen zegenen.