We dragen onze grond

op onze rug voelen zo

nu en dan met een hand

of het er nog ligt

of het er onderweg

niet afgevallen is

op de aarde

komen we afdrukken tegen

van mensen die ons zijn voorgegaan

sommige bijna weggevaagd

andere duidelijk te herkennen

we planten onze afdrukken

er uit respect naast

het wordt een wirwar van afgelegde wegen

onze lichamen bollen zich als de zon

we lopen steeds meer ineen

onze hoofden raken bijna de aarde aan

je vraagt: hoelang nog met de grond op je rug

ik zeg: het valt eraf als je naar de hemel kijkt

op de aarde lopen we steeds langzamer

de grond kantelt

op onze ruggen is het loodzwaar

je zegt: weinig mensen kijken omhoog

ik zeg: niet iedereen kan dingen laten vallen

de ruimtes tussen onze afdrukken

worden steeds kleiner, hopen zich op

scharen zich rond één plaats

ik sta stil en zeg: misschien kunnen we een huis worden

met onze voeten op de grond

rug recht

en hoofd naar de hemel gericht

1.

Een vrouw


schrijft op haar schaduw

Welkom thuis

in de lucht


stapelen de wolken zich


om elkaar


wanneer de avond valt


wordt over de dag een laken getrokken

2. 


Op haar lichaam zoekt de vrouw

naar missende delen

als je je door elkaar schudt, valt er misschien iets uit

haar handen zijn als spiegels

tastend naar beeld

terwijl de dagen zich vernieuwen

wast ze verwoed de vlekken af

3.

Hoe het hoort te passen


maar wanneer je het voor je gezicht houdt

vervormt

in vasthouden zit meer kracht dan in grijpen